Rozdział II Don’t you ever say I just walked away I will always want you

          Zauważyłam, że wszyscy patrzyli na mnie jak na kosmitkę. Upss...Lepiej będę się ewakuować.
    - Zaczekaj! - zawołał jeden z nich. Zacisnęłam mocno oczy, potem je otworzyłam i odwróciłam się w ich stronę. Chłopak podbiegł do mnie.
    - Hej, jestem Dominic. - jakby mnie to obchodziło - Umiesz grać w piłkę?
    - Trochę. Ja jestem Loree - odrzekłam i podaliśmy sobie ręce.
    - Miło cię poznać. Słuchaj Loree, nie chciałabyś grać w naszej drużynie? Bo wiesz, potrzebujemy jeszcze jednego zawodnika, a wiedzę że masz mocnego kopa. - Czy się zgodzę? Ty człowieku żartujesz? No jasne że tak. Zawsze marzyłam, żeby być w takiej drużynie, ale nikt nie chciał mnie przyjąć bo, cytuję, "jestem dziewczyną i jeszcze sobie połamię paznokcie". Masakra.
    - A inni się zgodzą? - zapytałam.
    - Zobaczy się. Chodź, przedstawię cię - powiedział i złapał mnie za rękę. Czym byliśmy bliżej, tym bardziej się bałam, że znowu zostanę odrzucona.
    - Chłopaki, to jest Loree - przedstawił mnie. - Co myślicie o tym, żeby przyjąć ją do drużyny? - zapytał.
    - Dziewczynę? Nie ma mowy! - zaprzeczył jeden z nich. Też miło cię poznać.
    - Nie przejmuj się nim. On tak zawsze. A tak w ogóle, jestem Max. A tamten to Justin - odrzekł i wskazał ręką na chłopaka, który był przeciwko przyjęcia mnie do drużyny. - A reszta to Dylan, Luke, Robert, Jeffrey, Jacob, Nick i Patrick - mówił i wskazywał na chłopaków.
    - To co? Przyjmujemy ją? - zapytał Luke.
    - Ja nie mam nic przeciwko - rzekł Robert, a za nim cała reszta.
    - Justin, przegłosowane - powiedział zadowolony Cuba. Wcześniej wymieniony tylko westchnął.
    - Dobra, dobra. Też się zgadzam - mruknął Justin. Taki przystojny, a zgred na maksa.
    - No więc dzisiaj damy ci spokój, ale trzy razy w tygodniu mamy po dwie godzinki gry i rozgrzewek - pouczył mnie Dylan.
    - Dobra, a dokładnie kiedy? - zapytałam.
    - Poniedziałek, wtorek, czwartek - odrzekł chłopak.
    - A o której?
    - Poniedziałek o piętnastej, wtorek o czternastej trzydzieści, a czwartek o trzynastej. Jak coś się zmieni, to do ciebie zadzwonię, ale napisz mi swój numer - powiedział i podsunął mi swoją rękę. Wyjęłam więc z torby długopis i napisałam Dominicowi swój numer.
    - Ok, to ja będę leciała. Cześć - powiedziałam.
    - Hej - odpowiedzieli chórem, a ja odeszłam. Czyli, że mam nowych przyjaciół. Ale najbardziej to wkurzający jest ten Justin. Normalnie jak Kastiel. Rozmawiałam z nim na przewie chyba z dziesięć minut i już mam go dość. Pan "wieczne PMS". Są normalnie jak dwie krople wody. No masakra.
           Stanęłam na przystanku i spoglądnęłam na plan jazdy autobusów. Następny mam za sześć minut. To już poczekam. Usiadłam więc na ławce i weszłam na facebook na telefonie. Napisałam jakiś post na tablicy mojej przyjaciółki z Miami i wtedy nadjechał autobus. Wow, cztery minuty przed czasem. Wsiadłam więc i zaczęłam szukać po kieszeniach mojego biletu. No super, nie wzięłam. A dupa, raz się żyje. Zaczęłam więc szukać jakiś wolnych miejsc. Zauważyłam tylko jedno obok jakiejś nastolatki, która cały czas siedziała odwrócona do dziewczyn siedzących za nią. Usiadłam więc obok niej.
          Gdy dojechałam na miejsce, pośpiesznie wysiadłam z autobusu i skierowałam się w stronę domu.Doszłam do niego jakieś dwie minutki później. Rozpromieniona otworzyłam drzwi i poszłam do kuchni.
    - Coś ty w takim dobrym humorze? - zapytała uśmiechnięta Julie.
    - Wyobraź sobie, że szłam obok boiska na którym w nogę grali chłopcy no i nagle ktoś źle kopnął piłkę i poprosili mnie, abym im podała. Kopnęłam piłkę tak mocno, że aż trafiła do brami i potem chcieli, żebym dołączyła do ich drużyny - powiedziałam i zaczęłyśmy piszczeć ze szczęścia. Nagle Lie nam przerwała.
    - Zaraz, zaraz. To ty lubisz piłkę nożną? - zapytała. Sobie przypomniała...
    - No jasne, że tak. Kocham ją! - krzyknęłam.
    - Wiesz, zazdroszczę ci. Będzie cię otaczało grono przystojniaków. Weź mnie naucz grać w piłkeeee! - krzyknęła zrozpaczona i padła na kolana.
    - Dobra, dobra. Uspokój się, bo i tak cię nie przyjmą. Potrzebowali tylko jednej osoby.
    - A szkoda...- powiedziała smutna i z powrotem usiadła na krześle.
    - No nie rób focha. Lepiej powiedz co mamy zjeść - oznajmiłam i zaczęłam szukać czegoś dobrego w lodówce. Uuu...a co my tu mamy? Trufle? Mvahahaha!
          Wyciągnęłam rękę i wzięłam pudełko z truflami do ręki. Zaczęłam je zajadać.
    - O, daj jednego - powiedziała Julie. Ja tylko zrobiłam minę w stylu "Zostaw moje trufle, bo gryzę". Tak, mam słabość do trufli, a wiem, że mój kochany tatuś robi najlepsze.
    - Nie dam! Moje trufle! - krzyknęłam i popatrzyłam gniewnie na dziewczynę.
    - Przynajmniej wiem, żeby nie zbliżać się do ciebie, gdy masz trufle w ręce - stwierdziła dziewczyna i zaczęła robić sobie jakąś kanapkę. Pobiegłam więc z moimi truflami na górę do pokoju. Pochłaniałam je tak szybko, że po dwóch minutach jakiś dwudziestu truflach nie było śladu. Za to zaczął boleć mnie brzuch.
    - Nigdy więcej trufli! - krzyknęłam i zeszłam do kuchni. - Daj coś na ból brzucha - powiedziałam do Lie i pogłaskałam się po brzuchu.
    - I co? Trufle ci zaszkodziły? - zapytała ze śmiechem.
    - Nie śmiej się, tylko daj jakieś krople żołądkowe - fuknęłam.
    - No niestety Loree, ale się skończyły. Musisz poczekać jeszcze około godzinki, aż tata wróci - powiedziała, tym razem, poważnie.
    - Kurwa - mruknęłam i wróciłam do pokoju. Położyłam się plackiem na łóżku i zamknęłam oczy. - Czuje się jakbym rodziła... - mruknęłam. - A więc muszę skończyć jeść tyle trufli i przestać gadać do siebie...No i znowu gadam do siebie. I znowu. I znowu. Dobra, muszę się zamknąć.

                                                                   ***

          Obudził mnie ciepły język na moim policzku. Otworzyłam powoli moje oczy.
    - Boże! Co tu robi ten pies?! - szybko się zerwałam i pobiegłam na dół, a pies za mną. - Co to jest? - zapytałam mojego ojca, gdy znalazłam się na dole.
    - Nasz pies - odrzekł spokojnie.
    - Ale dlaczego do wcześniej nie widziałam?
    - Bo uciekł, a przed chwilką wrócił. Ma na imię Mozart.
          Uklękłam przy psie i zaczęłam się mu przyglądać. Gdy ja przechyliłam głowę w prawo, to pies za mną, gdy w lewo, on także.
    - On jest rasowy? - zapytałam i przytrzymałam psu dłonią brodę.
    - Tak. Golden retreiver - odrzekł. - Chodź na kolacje.
          Spojrzałam na zegar. Godzina siedemnasta czterdzieści sześć. Usiadłam więc do stołu i zaczęłam jeść przygotowane spaghetti.
    - Julie, obiad! - zawołał. Chwilkę później obok mnie usiadła dziewczyna. Nagle poczułam ciepło na moim kolanie. Spojrzałam pod stół. Na moim kolanie spoczywała broda Mozarta.
    - Co? Głodny? - zapytałam. Pies tylko zaskomlał. Wzięłam więc jeden makaron ( nie wiem jak się odmienia ) i dałam psu. Ten zaczął go wciągać. Gdy zjadł go całego, na pyszczku miał plamę po sosie pomidorowym. Potem z powrotem położył łeb na moim kolanie i zaczął wpychać swój nos pod moją dłoń. Pogłaskałam go po mokrym i zimnym nosku i odszedł. Może wyjdę na idiotkę, ale wyglądało to, jakby mi podziękował. Dokończyłam więc moje spaghetti. Gdy skończyłam, to podziękowałam i poszłam do pokoju odrobić lekcje. Nie miałam zbyt dużo do zrobienia, więc po około pół godzinie skończyłam. Nie miałam co robić, więc postanowiłam zabrać Mozarta do parku. Ale najpierw potrzebuje smyczy. Tylko gdzie ona jest? Nie mam wyjścia. Muszę zejść z powrotem na dół i zapytać ojca.
    - Tato. mogę wziąć psa do parku? - zapytałam tatę. Ten siedział w jadalni i pisał coś na laptopie.
    - Ta - odrzekł nie odrywając się od pisania.
    - A gdzie smycz? - zapytałam i zaczęłam się rozglądać.
    - Przy drzwiach wyjściowych na wieszaku - odpowiedział. Poszłam więc do drzwi. Tak jak mówił, na wieszaku wisiała smycz. Wzięłam ją więc do ręki.
    - Mozart! Chodź! Idziemy na spacer! - zawołałam, a po około pięciu sekundach pod moimi nogami siedział zadowolony pies z wyciągniętym językiem i wesoło machającym ogonkiem. Zapięłam mu więc jego czarną smycz i otworzyłam drzwi. Pies spokojnie wyszedł i zaczekał na mnie.
          Szliśmy w stronę parku. Mo szedł bardzo spokojnie. Nie szedł ani na szybko, ani za wolno. Bardzo grzeczny piesek. Nagle zadzwonił mój telefon. Mama.

Loree : Halo?
Mama : Hej kochanie. Co tam u ciebie?
Loree : Jakoś leci. A jak tam u ciebie? Wszystko dobrze?
Mama : Tak, tak. Posłuchaj, jest może gdzieś obok ciebie ojciec, bo chciałabym z nim porozmawiać.
Loree : Niestety nie, bo jestem na spacerze. Coś mu potem przekazać?
Mama : Nie, nie. Za ile będziesz w domu?
Loree : Za jakąś godzinkę powinnam być.
Mama : To wtedy zadzwonię. No trzymaj się. Pa
Loree : Pa.

         Włożyłam telefon z powrotem do kieszeni i wtedy właśnie znalazłam się w parku. Szukałam jakiejś wolnej ławki, żeby usiąść. Zauważyłam jedną. Podeszłam więc i padłam na nią. Smycz Mo odpięłam. Niech sobie pobiega i porucha jakieś suczki. Nie no, żart.
         Wtem zauważyłam, że jakieś może trzydzieści metrów ode mnie zauważyłam znajomą twarz. Czy to..Tak, to Justin. Bawił się ze swoim psem. No jak się uśmiecha jest o wiele przystojniejszy niż z tym wiecznym PMS. Chyba mnie nie zobaczył. Siedziałam więc i mu się przyglądałam. Nagle odwrócił głowę w moją stronę. O kurwa! Chyba mnie zobaczył!

-------------------------------------------------------

Wyrobiłam się. Już się bałam, że nie zdążę, bo drukarka mi się zjebała i nie mogłam wydrukować zadania na polaka. Sorki, że dopiero teraz, ale i tak to cud, że jeszcze dzisiaj dodałam xD Następny gdzieś około poniedziałku czy środy.